Met een raar gevoel wordt ik veel te vroeg wakker. Het is zondagmorgen, the day after. After what? Ik vind een paar rare mutsen. Buiten is het lekker fris en ga het maar eens reconstrueren. Ik informeer even naar de weersvoorspellingen op buienradar en het begint spontaan te regenen. Wat is er toch gebeurd? Mijn stem is bijna weg, hoofdpijn, duizelig, pijn in armen en benen en de maag is licht van streek. Langzaam komen de beelden terug. Duizelig van het fietsen natuurlijk, hoofdpijn van de brandende zon op die golfbaan, ook nog een golfarm opgelopen, stijve benen van het fietsen en wedstrijd van vrijdag en veel te weinig gegeten en gedronken. Dat moet het zijn!

Zaterdag 12:45 Uur bij Mieke bij elkaar komen. Er worden al de eerste pilsjes genuttigd en gezellig gekeuveld. Als Gerard zijn goed geoefende speech afsluit vertrekken we naar het veerpontje richting Swalmen. Er moet voor 41 personen afgerekend worden en het pontje moet een keer extra heen en terug.

Na een kortere omweg arriveren we bij Golfodome voor ontvangst en de gezamenlijke instructie. De man is een goede spreker maar tegen enkele meegebrachte Neerse talenten kan hij het niet halen. Of ze er binnenkort overstappen op Lindeboom valt te betwijfelen. Wel horen we iets interessants over “bovenlaai-jers”. Voor het golven maakt het niet uit of je links of rechts bent, het is gemakkelijk en iedereen kan het. Lukt het niet dan ligt dat aan alleen aan je zelf en vooral naar het balletje blijven kijken ook al is het al weg. 

Er zit veel golftalent bij de veteranen en aanhang. Met groepjes van 4-5 willekeurig gemixedte personen worden de 18 holes in teamverband afgewerkt, uiteindelijk met een gemiddeld aantal slagen van iets meer dan 3 per hole. Daar waar enkele teams serieus en geconcentreerd met de golfsport kennismaken, bewijzen anderen dat het potentie heeft om uit te groeien van een echte volkssport, compleet met juichende spelers, tegenstander- vernederende gebaren en spreekkoren. Golfen, een sport voor ná onze veteranentijd? Van onze zijde worden er nog enkele bedrijfskundige en commerciele tips afgegeven en voor vertrek zijn we ruimschoots door de consumptiebonnen heen.

Dan weer een barre tocht richting Beesel-dorp en Kessel. Rotondes en fietspaden aan beide zijden van een drukke weg zijn er in Neer niet en een juist gebruik in den vreemde mag men dan ook niet verwachten. Er gebeuren geen ongelukken al valt een eega van uitputting van haar fiets, verder niets ernstigs. Voor de gevaarlijke overtocht naar Kessel zien we het busje van Joop en Corina waar we nog iets eten en ons moed in drinken. Gelukkig ligt er een veer, stel je voor dat je met de fiets aan de hand naar de overkant moest zwemmen!

We liggen achter op het schema, het peloton valt uit elkaar bij het ravijn van de Mussenberg. Het is al bijna acht uur als we terug zijn bij Mieke. We verwelkomen nog enkele nakomers en de eerste “heffers” lopen vol. Dan gaat de avond snel; muziek, Rob in een schort, vuur, vlees, een goed verzorgd buffet en veel geknutsel aan de muziekinstallatie. Jongens, het moet toch niet zo moeilijk zijn om het wat zachter te zetten! Als de buikjes vol zijn krijgen we allemaal tiroler mutsen (aha) en verschijnt de parodie op de parodie, de Heldense Dieter Koblenz, met een medley van bekende Duitse slagers. De stemming zit er goed in maar eerst moeten er nu nog wat serieuze zaken afgehandeld worden: De verkiezing van de veteraan van het jaar en de uitslag (al maanden bekend) met prijsuitreiking van de poule. De eerste prijs gaat net als voor de winterpauze, naar Herman en Erik wordt tweede. Omdat nummer 3 en 4, Ruud en Jan T. niet (meer) aanwezig zijn, wordt hun geldprijs verdeeld over de nummers 1 en 2.

De telling van de stemmen voor de veteraan van het jaar heeft heel wat op zich en duurt lang, de spanning is te snijden. Een dolgelukkige Jan L. nadat bekend wordt dat hij gekozen is. Hij neemt onmiddellijk bezit van de dansvloer en draagt de titel op aan zijn vrouw die hem inmiddels (niet alleen) emotioneel moet ondersteunen. Dan een moment van ontroering als hij het lied “Du” van Peter Maffia voor haar gaat zingen. Het riekt naar voorbedachte rade want hij heeft de tekst al helemaal van buiten geleerd en met luide en duidelijke stem overtreft hij het geluid. Menig traantje wordt weggepinkt. Enkele bezorgde kinderen buiten op het terras, lopen eens binnen om een oogje in het zeil te houden maar worden met een pot bier omgekocht door hun ouders zodat ze langer mogen blijven. Dan wisselt de microfoon van hand tot hand en kan iedereen zeggen wat ie wil of proberen een lied te zingen. Hoe lang dit zo door gaat wil ik niet meer meemaken en ga moe en voldaan naar huis. De film is voor mij in ieder geval weer compleet, ik voor de rest ook.

Joop, John T. en Gerard, en ook Mieke en Geert, bedankt voor de organisatie van onze mooie veteranendag en we kregen het weer dat we verdienden. Perfect!